Photo Gallery by QuickGallery.com
Μια βόλτα στους δρόμους του Νέου Φαλήρου μπορεί να αποτελέσει πηγή έκπληξης για τον επισκέπτη της πρώτης φοράς.
Συνδεδεμένο το Νέο Φάληρο με τον Σταθμό του ΗΣΑΠ από τον ... προπερασμένο αιώνα, είναι πλέον γνωστό για το Στάδιο Καραϊσκάκη, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και τα τελευταία χρόνια με το νοσοκομείο Metropolitan. Λίγα πράγματα δυστυχώς παραπέμπουν στην ιστορία του, πολλώ μάλλον δε στην αίγλη του Μεσοπολέμου με το Θέατρο, την Ταραντέλα, το Grand Hotel, το ΑΚΤΑΙΟΝ.
Πολλοί μάλιστα συγχέουν το Νέο με το Παλαιό Φάληρο.
Στην μνήμη πολλών έχει αποτυπωθεί ως βιομηχανική περιοχή που σαφώς και υπήρξε κάποια άλλη εποχή με μεγάλα εργοστάσια και έντονη οικονομική δραστηριότητα. Μόνο η ΙΟΝ και η ΕΛΑΪΣ στην ουσία παρέμειναν λειτουργούσες. Κουφάρια να θυμίζουν το παρελθόν τους παρέμειναν οι άλλοτε ακμάζουσες εργοστασιακές μονάδες των διαφόρων βιομηχανιών που στο τέλος του 19ου αιώνα και στο πρώτο μισό του 20ου είχαν εγκατασταθεί στο Φάληρο προκειμένου να βρίσκονται κοντά στο λιμάνι.
Και γυρνώντας στην οικιστική περιοχή του Φαλήρου, οι πολυόροφες πολυκατοικίες, σφιχταγκαλιασμένες η μία δίπλα στην άλλη, κατάπιαν τα νεοκλασικά αρχοντικά του περασμένου αιώνα. Λίγα επέζησαν της λαίλαπας της "πολυκατοικιοποίησης". Ευτυχώς κάποια ανακαινίστηκαν (δεν αποκαταστάθηκαν ούτε αναπαλαιώθηκαν κατά την άποψή μου) , διατηρήθηκαν οι εξωτερικές όψεις τους - καλό είναι και αυτό και ενδεδειγμένο, αν θέλουμε κτήρια χρηστικά και στη σημερινή εποχή.
Η πλειονότητα όμως των νεοκλασικών του Νέου Φαλήρου γνωρίζει δυστυχώς την ανελέητη φθορά του χρόνου αλλά και την σκόπιμη ίσως (;) παρέμβαση ανθρώπινου χεριού που τα φέρνει μια ώρα αρχύτερα κοντά στον αποχαρακτηρισμό και την επιθυμητή αντιπαροχή.
Η πλειονότητα όμως των νεοκλασικών του Νέου Φαλήρου γνωρίζει δυστυχώς την ανελέητη φθορά του χρόνου αλλά και την σκόπιμη ίσως (;) παρέμβαση ανθρώπινου χεριού που τα φέρνει μια ώρα αρχύτερα κοντά στον αποχαρακτηρισμό και την επιθυμητή αντιπαροχή.
Κάποια στιγμή το μόνο που θα μείνει να μας θυμίζει το Φάληρο είναι οι φωτογραφίες και οι γκραβούρες.
Μια τέτοια προσπάθεια και αυτή, να αποτυπώσω τις δικές μου εικόνες, όπως τις αντιλήφθηκα εγώ. Με λύπη μου παρατηρούσα κάποια από τα σπίτια που φωτογράφιζα πόσο πολύ είχαν καταπονηθεί μέσα σε είκοσι χρόνια. Αναρωτιέμαι ποια θα είναι εντέλει η μοίρα τους...