Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Another Day in Paradise

Γιατί άραγε μου ήρθε στο μυαλό αυτό το greatest hit - τραγούδι του 1989; 22 χρόνια μετά, έχει αλλάξει κάτι;
Εξακολουθώ να το απολαμβάνω και να προβληματίζομαι για τα ίδια ακριβώς πράγματα.


Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Πλατεία Οδησσού, Πειραιάς

Πλατεία Οδησσού, ούτε γνώριζα πριν ένα χρόνο την ύπαρξή της. Το όνομα της άγνωστο σε εμένα. Όχι ότι δεν είχα περάσει από εκεί, την θεωρούσα όμως ως την πλαϊνή έξοδο του τερματικού σταθμού του ΗΣΑΠ στον Πειραιά. Ώσπου πέρυσι χρειάστηκε να πάω στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο του Πειραιά και η διεύθυνσή του ήταν Λουδοβίκου 1, Πλατεία Οδησσού. Αναρωτιόμουν που στην ευχή μπορεί να βρίσκεται. Το έψαξα λοιπόν στο χάρτη της Google  και με έκπληξη διαπίστωσα ότι επρόκειτο για την Πλατεία του σταθμού του Ηλεκτρικού. Αναφώνησα "Α! στον Ηλεκτρικό". Ανακάλυψα δε την πινακίδα της πλατείας που είναι γραμμένη στα ελληνικά και τα ...ρωσικά (σε δύο σημεία του σταθμού παρακαλώ). Άραγε γιατί; αναρωτιέμαι αλλά δεν βρήκα ακόμη την απάντηση. Την οδό Λουδοβίκου δεν την βρήκα, μπροστά από το Ε|ΒΕΠ η πινακίδα του δρόμου γράφει Ναυαρίνου! Η πλατεία βέβαια έμαθα ότι ονομαζεται/ονομαζόταν (;) και Λουδοβίκου και Ρούσβελτ (;)

Το πιστεύετε ότι ενώ άπειρες φορές έχω κατέβει στον Πειραιά, πάντα μες στη φούρια να τελειώσω γρήγορα γρήγορα ό,τι δουλειές έχω, ποτέ δεν έδωσα σημασία στο γύρω χώρο. Να πω και την αλήθειά μου τον θεωρούσα βρώμικο και υποβαθμισμένο. Ούτε καν είχα μπει στον κόπο να κοιτάξω έστω και μια φορά αριστερά μου το υπέροχο κτίριο που στεγάζει το ΕΒΕΠ και δεσπόζει της πλατείας! "Το κτίριο του Ε.Β.Ε.Π. συγκαταλέγεται μεταξύ των λίγων θαυμαστών αρχιτεκτονικών δημιουργημάτων της πόλης μας. Κατασκευάστηκε με πολύ κόπο και οικονομικές θυσίες επιχειρηματιών που τους ένωνε το μεράκι και η αγάπη για το επιχειρήν. Ήταν διακαής πόθος των ανδρών του μόχθου και της παραγωγικής δράσης η κατασκευή ενός επιβλητικού μεγάρου, ενός οίκου όπου θα στέγαζαν τις προσπάθειες, τις ελπίδες τους, τα όνειρά τους. Το λαμπρό αυτό κτίριο-κόσμημα οικοδομήθηκε (1949-1953) σε σχέδια των επιφανών αρχιτεκτόνων και μηχανικών της εποχής εκείνης Κυπριανού Μπίρη, Μιχ. Κανάκη και Δημ. Τριποδάκη.", γράφει στην επίσημη ιστοσελίδα του το ΕΒΕΠ - το αρχαιότερο επιμελητήριο στην Ελλάδα, το ξέρατε; 


Παρότι στην Αθήνα, εδώ και χρόνια σηκώνω το κεφάλι ψηλά να δω τα κτίρια της, που τόσο με εντυπωσιάζουν, διαπίστωσα ότι στον Πειραιά δεν το είχα κάνει ποτέ. Ετσι αποφάσισα να κοιτάξω και το κτίριο του σταθμού, το οποίο σημειωτέον ανακαινίστηκε, αναπαλαιώθηκε, αποκαταστάθηκε, δεν ξέρω και εγώ ακριβώς ποια εργασία έκαναν τότε ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων.  Με εντυπωσίασαν τα φοινικοειδή με τα φύλλα βεντάλια που δεν θυμάμαι ποτέ το όνομά τους, γνώριμη εικόνα θα μου πείτε, αλλά στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες από τη "Λωξάντρα" όταν στο Φάληρο εμφανίζονταν καμήλες με εμπορεύματα προς πώληση! Αχνή ανάμνηση από ένα βιβλίο που έχω να διαβάσω εδώ και μια εικοσαετία (ελπίζω σωστή γιατί χρόνια την έχω στο μυαλό μου και βαριέμαι να ψάξω τώρα στη βιβλιοθήκη για να την επιβεβαιώσω. Αν έχω μπλέξει υποθέσεις λογοτεχνικών έργων θα στενοχωρηθώ - μου είναι οικεία η ανάμνηση όπως έχει).


Η Ναυαρίνου που περνά στην πάνω γωνία της πλατείας και συνεχίζει μετά τη Γούναρη ως Τσαμαδού (ή έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ)  με τα πολύχρωμα μικρά μαγαζιά που θυμίζουν Πειραιά της δεκαετίας του ΄50 (Ποτέ την Κυριακή, π.χ.) αλλά και τα ανακαινισμένα/αποκαταστημένα/αναπαλαιωμένα (πάρτε όποιο ταιριάζει στην περίσταση) κτίρια έτοιμα προς ενοικίαση αλλά και τα μοντέρνα κτίρια που στεγάζουν κυριως τράπεζες ή τα απρόσωπα πολυόροφα κτίρια της δεκαετίας 70 που στεγάζουν κυρίως δημόσιες υπηρεσίες, ένας αχταρμάς πολύβουων τάσεων ....


Η δυτικότροπη σκέψη μου θα με ωθούσε να επιζητω την εξαφάνιση των πρώτων και τη διατήρηση μόνο του αποστειρωμένου  απρόσωπου διάκοσμου που δεν θα θυμίζει ακριβώς Ευρώπη, αλλά το χρηματοοικονομικό κέντρο ή εμπορικό δρόμο οποιασδήποτε πόλης σε όλο το δυτικό κόσμο, είτε στον πρώτο είτε στον τρίτο κόσμο. Επειδή όμως τα τελευταία χρόνια αρχίζω να νοσταλγώ, να εκτιμώ, να γίνομαι παραδοσιακή ή οπισθοδρομική (πάρτε όποιο νομίζετε ότι ταιριάζει στην περίσταση), μ' αρέσουν και οι ...ανατολίτικες (όπως μας κατηγορούν οι Ευρωπαίοι) νότες, η αγορά με τα μικρομάγαζα, η βοή και η κοσμοσυρροή. Μ' αρέσει το μπέρδεμα των τάσεων και των στυλ. Λυπάμαι όμως για την καταστροφή και την ερείπωση των όμορφων κτιρίων, την κατάληψη των ισογείων τους από μικρομάγαζα που μπορεί να μ' αρέσουν κατά τ΄' άλλα αλλά ασελγούν στο κτίριο, ούτε συμφωνώ με την αντικατάστασή τους από απρόσωπα οικοδομήματα, είτε της δεκαετίας του 70 είτε της δεκαετίας του 2010. Ούτε όμως θέλω και την εν είδει μουσειακή αποκατάστασή τους, ως εκθέματα στερούμενα όμως ζωής. Τα κτίρια είναι για να κατοικούνται, για να εργάζονται άνθρωποι μέσα, για να στεγάζονται μαγαζιά και επιχειρήσεις, έτσι μόνο σου μιλούν. Δεν μου αρέσουν τα κτίρια-εκθέματα. 



Που θέλω να καταλήξω; Πιθανόν και πουθενά.




Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Πλεκτά λουλούδια - καρφίτσες


Λίγες μέρες πριν είχα ξεκινήσει να πλέκω λουλουδάκια με στόχο να τα ράψω στις σκουρόχρωμες μπλούζες της κόρης μου, έτσι να δώσουν λίγο χρώμα στη μουντάδα του χειμώνα.


Το αρχικό σχόλιο ήταν ότι έχουν τρύπα στη μέση, τι να κάνω έκανα μια βόλτα από το Μοναστηράκι και βρήκα ωραιότατες χανδρούλες που τοποθέτησα στη τρύπα και την καλύψαμε την "ατέλεια".


Το επόμενο σχόλιο ήταν ότι αν ραφτούν στις μπλούζες, οι μπλούζες περιορίζονται ως προς τους χρωματικούς συνδυασμούς με τα υπόλοιπα ρούχα. Εκεί μου προέκυψε και η πρακτική σκέψη του πλυσίματος και εγκαταλήφθηκε η ιδέα της μόνιμης ραφής στις μπλούζες.


Επεσε η ιδέα της καρφίτσας. Προσπάθησα αρχικά με κανονική παραμάνα, αλλά μπλιαχ! Δεν στερεωνόταν σωστά με τίποτα! Τότε προέκυψαν οι κορδέλλες για τα μαλλιά. Είχα και τις άλλες φωνές - μετέπειτα "μοντέλα καρφιτσών" -  από το Να λείπει το βύσσινο, να δίνουν ιδέες και να κάνουν παρατηρήσεις, ε και τι να κάνω και εγώ!  Άλλη μια βόλτα στα μαγαζιά πέριξ του Μοναστηρακίου και της Αιόλου - θα κάνω μια ξεχωριστή  ανάρτηση αφιερωμένη σ' αυτήν την γωνιά της Αθήνας που πραγματικά λατρεύω - και βρέθηκα με τα κατάλληλα εξαρτήματα. Αφήστε δε που στη Λεωχάρους βρήκα και καταπληκτικές χάντρες και πέρλες (ψεύτικες βέβαια) από αυτές που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή κοσμημάτων και ορίστε τα  αποτελέσματα.






  




Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Φλυαρία χωρίς θέμα

 Αναρωτιέμαι γιατί τράβηξα τόσες φωτογραφίες από το σταθμό του ΗΣΑΠ στο Νέο Φάληρο, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και την Πλατεία με το μνημείο του Καραϊσκάκη. Και να σκεφθεί κανείς ότι δεν πέρασαν και πολλές ημέρες από τότε. Μιας και τις τράβηξα όμως και μου προκάλεσαν την προσοχή, μου έκαναν κλικ (προφανώς όχι γιατί αποτελούν σπουδαίες φωτογραφίες, ούτε καν συνοχή θέματος δεν έχουν) είπα να τις αναρτήσω με όσες σκόρπιες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου κοιτάζοντας τες. 


Δεν φαίνεται στις φωτογραφίες αλλά η μέρα ήταν λαμπρή. Λαμπρές ονομάζω τις μέρες με έντονη φωτεινότητα, τόση που διαπερνά την ψυχή του ανθρώπου και  πλημμυρίζει το είναι με αισιοδοξία. Αυτήν την φωτεινότητα και τη λαμπρότητα συνδέω με την Ελλάδα.

Δεν νομίζω να την έχω συναντήσει αλλού - μπορεί να είμαι προκατειλημμένη υπέρ της χώρας μου, μπορεί να είναι οι οικείες εικόνες που συγκρινόμενες με οποιεσδήποτε άλλες πάντα υπερέχουν, μπορεί να είναι η απόσταση του Ήλιου σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος και μήκος, το κλίμα, οι συνθήκες θερμοκρασίας, υγρασίας, κλπ. Χίλια δυό μπορεί αλλά η λαμπρότητα των ημερών στο χώρο αυτό για μένα είναι μοναδική.  Ακόμη και όταν βρέχει και όταν ο καιρός είναι μουντός και κρύος, πάντα έχω την βεβαιότητα ότι πολύ σύντομα θα αντικρίσω το φως, ο Ζωοδότης Ήλιος πάντα αγαπούσε και φαίνεται ότι εξακολουθεί να αγαπά αυτήν την γωνιά της γης και να γεμίζει τις ψυχές μας προσδοκίες και αισιοδοξία.  


 

 

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Κορδέλλες στα μαλλιά

Τώρα που χειμωνιάζει και μουνταίνει ο καιρός, λατρεύω τα έντονα χρώματα. Ωραία τα σκουφάκια, αλλά έτσι για αλλαγή έπλεξα μάλλινες κορδέλλες με στόλισμα ένα λουλουδάκι (είχα ξεκινήσει στην προηγούμενη ανάρτηση) για τα κοριτσόπουλα (και όχι μόνο) της οικογενείας  που ενθουσιάστηκαν. Δυστυχώς το κεφάλι που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για μοντέλο ... διάβαζε. Έτσι αρκέστηκα σε φωτογραφίες πάνω σε σκαμπώ και σε πλάτη καρέκλας γιατί ανυπομονούσα να σας δείξω τα πρόσφατα ... κατορθώματά μου στο βελονάκι! Το δε πορτοκαλί κασκώλ που ξεκίνησα με βελόνες προχωρά αργά αλλά σταθερά. Είμαι στο δεύτερο κουβάρι νήμα και πιστεύω ότι θα πάρει άλλο ένα, οπότε ελπίζω μέχρι το τέλος του χειμώνα να είναι έτοιμο και στολισμένο!

Στα δε λουλουδάκια έβαλα έξτρα στόλισμα χαρούμενες χαντρούλες από αυτές που  βρίσκεις στο Μοναστηράκι!




 

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Αρχίζοντας ξανά το πλέξιμο


Την Παρασκευή μετά το γραφείο είπα να κάνω μια βόλτα στην αγορά της Αθήνας. Με ηρεμεί η βοή της πόλης. Να πω την αλήθεια μου έψαχνα τουλπάνι για το τυράκι μου, αλλά κατεβαίνοντας την Αιόλου και την Αγίου Μάρκου και χαζεύοντας στο πεζόδρομο - πόσο μου θυμίζει παλιές εποχές η γωνιά αυτή της Αθήνας, αν και δεν σφύζει πλέον ζωή όπως τότε τουλάχιστον το σουρούπωμα -  τα βήματά μου με έφεραν έξω από το ΕΡΓΟΧΕΙΡΟ. Όλο το καλοκαίρι να πω απείχα από το πλέξιμο, όπως και από πολλά πολλά άλλα πράγματα.... Είπα λοιπόν να ρίξω μια ματιά. Μ' αρέσει εξάλλου να βλέπω τα καλάθια με τα πολύχρωμα κουβάρια ή τις θήκες στον τοίχο με τα νήματα, τα τόπια με τους χασέδες και τα υφάσματα για τσεβρέδες και τραπεζομάντηλα, να ξεφυλλίζω τα περιοδικά και τα ντοσιέ με τα σχέδια για πλέξιμο ή κέντημα. Με συνεπήρε, δεν άντεξα στον πειρασμό και αγόρασα μερικά κουβάρια ακρυλικό νήμα σε έντονα χρώματα, μη ξέροντας τι θα ήθελα να κάνω ακόμη.
Μόλις έφθασα σπίτι,πετώντας από τη χαρά μου σα μικρό παιδί που του χαρίσαν γλειφιτζούρι,  στρώθηκα στο πλέξιμο, αρχικά με το βελονάκι να κάνω μερικές καρφίτσες-λουλούδια για τα μονόχρωμα σκούρα χειμερινά μπλουζάκια της κόρης μου, έτσι να σπάσει λίγο αυτή η μαυρίλα που χαρακτηρίζει την ... εφηβεία. Ξεκίνησα ταυτόχρονα 5, έτσι για να δοκιμάσω όλα τα χρώματα (το μεγάλο μου μειονέκτημα η ανυπομονησία, μονίμως αφήνω κάτι στη μέση για να καταπιαστώ με κάτι άλλο) αλλά δεν ησύχασα. Ξεκίνησα λοιπόν νά πλέξω ένα σομόν κασκόλ(;) με βελόνες, απλή πλέξη (μόνο καλή) που ίσως στα τελειώματα του ράψω και  κανένα λουλουδάκι σε άλλο χρώμα..
Μέχρι τα ξημερώματα (κατά τις δυόμιση) είχα τελειώσει τις καρφίτσες και είχα ξεκινήσει το κασκόλ. Ιδού τα αποτελέσματα:







Καλή Κυριακή να έχουμε!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...