2011 - Έτος Ελύτη

Χθες λοιπόν έκανα μια ανάρτηση εντελώς αυθόρμητη που αφορούσε μια μικρή στιγμή που έζησα και στη συνέχεια συνειρμικά με έφερε σε άλλα μονοπάτια, σε άλλες προσλαμβάνουσες και είπα να τη μοιραστώ με σας.
Ο Blogger όμως είχε διαφορετικά σχέδια για μένα αλλά και για όλους τους bloggers  φαντάζομαι. Τουλάχιστον αυτοί με τους οποίους μίλησα (διαδικτυακά) αλλά και αυτούς που επισκέφτηκα ξέροντας ότι είχαν κάνει ανάρτηση και είχα και εγώ κάνει σχόλιο, έχασαν τις αναρτήσεις  και τα σχόλια που είχαν την ατυχία να βάλουν χθες. Ο blogger λέει στο status και στο twitter ότι θα αποκαταστήσει όλες τις αναρτήσεις. Μακάρι, ελπίζοντας βέβαια να μην εξαφανίσει τις σημερινές.  Για καλό και για κακό έκανα ένα back up. Να είναι καλά οι Handmade Art X2 που με δίδαξαν. Το επόμενο που έχω να κάνω είναι να αντιγράψω τις αναρτήσεις μου σε word αρχεία στον υπολογιστή μου, ή καλύτερα ακόμη σε στικάκι, προκειμένου να τα διατηρήσω αν ξαναπέσει το σύμπαν. Να είναι καλά η φίλη μου η Θεανώ που κρατά αρχείο των δικών της αναρτήσεων - δεν εμπιστεύεται τη φύλαξή τους στον  blogger-  σαν και μένα - και επειδή δεν μου άρχισε το "στά 'λεγα εγώ"  υπόσχομαι ότι θα ακολουθώ από εδώ και πέρα τις συμβουλές της κατά γράμμα.
Εγώ όμως, μετά από τόσες ώρες στέρησης, λέω να ξαναγράψω τα χθεσινά, αν καταφέρω να μπω στο κλίμα και να αποδώσω τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής.

«Έτος Ελύτη»  ανακηρύχθηκε το 2011με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του νομπελίστα ποιητή μας. Στα πλαίσια των σχετικών εορτασμών λοιπόν στα monitors των σταθμών του μετρό όπως και σε μερικά βαγόνια, αναρτήθηκαν στίχοι από διάφορα ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη. Όπως περίμενα τον συρμό για να επιβιβαστώ έπεσε το μάτι μου στο monitor και άρχισα να διαβάζω τα δίστιχα και μπορώ να πω ενθουσιάστηκα! Τόσο πολύ που ξέχασα να επιβιβαστώ στο τρένο μόλις κατέφθασε στην αποβάθρα.
Φθάνοντας στο γραφείο απορροφήθηκα από τις καθημερινές δραστηριότητες και ξεχάσα το περιστατικό.
Το βράδυ, ήρεμη πια και αρχίζοντας να αποβάλλω το άγχος της ημέρας, άρχισα να θυμάμαι στίχους του Ελύτη και μάλιστα στίχους από ένα πολύ αγαπημένο μου ποίημα που είναι και το πιο ερωτικό ποίημα του ποιητή, το "Μονόγραμμα", καλά καταλάβατε.

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή

Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ

να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ,

να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό

και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Με ελάχιστη προσπάθεια βρέθηκε στο Youtube το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ και το παραθέτω εδώ σε δύο μέρη, αφιερώνοντάς το σε σας όλους και όλες

Μέρος Ι

Μέρος ΙΙ

Εικόνες από το παρελθόν

Κατάγομαι, όπως ίσως θα ξέρετε, από την Κωνσταντινούπολη. Σε ένα από τα ξεκαθαρίσματα μέσα στο σπίτι έπεσα πάνω στα παλιά άλμπουμ φωτογραφιών που χρόνια φύλαγε η γιαγιά μου και κατόπιν περιήλθαν στην κατοχή μου. Όταν ήμουν παιδί πραγματικά βουτούσα μέσα σ' αυτά και χάζευα τις παλιοκαιρισμένες και κιτρινισμένες φωτογραφίες. Ακούραστη η γιαγιά μου διηγείτο τις ιστορίες που  κρύβονταν πίσω από αυτές κυριολεκτικά (αφού στις περισσότερες στην πίσω πλευρά αναγράφεται η ημερομηνία, ο τόπος και ίσως και το γεγονός).

Μ' αρέσουν οι παλιές φωτογραφίες, με ταξιδεύουν σε άλλες εποχές, με γοητεύει να φαντάζομαι τον τρόπο ζωής του τότε. Στυλιστικές και ενδυματολογικές διαφορές σαφώς και προκαλούν ενδιαφέρον, μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως προκαλεί η έκφραση στα πρόσωπα, που παραπέμπει ακριβώς στο σήμερα. Χαρές, λύπες, αγωνίες, ελπίδες, προσδοκίες, απογοητεύσεις παραμένουν αναλλοίωτα σε όλες τις εποχές.

Οι φωτογραφίες που σκάναρα και παρουσιάζω εδώ ανήκουν στην περίοδο του Μεσοπολέμου και είναι όλες τραβηγμένες στην Κωνσταντινούπολη, σε περιοχές που έσφυζε κάποτε το ελληνικό στοιχείο. Η δεσποινίς ετών 17 που φιγουράρει στις φωτογραφίες ήταν η γιαγιά μου!

Έκκληση βοήθειας!

Σήμερα η Πηνελόπη δημοσίευσε στο Αρωμα Βανίλλιας μια συγκινητική ανάρτηση - έκκληση βοήθειας για ένα νεαρό παληκάρι 22 ετών που πάσχει από μια αρκετά δύσκολη ασθένεια. Μαζί με τις ευχές μας να πάνε όλα καλά για το παιδί, αναδημοσιεύουμε την ανάρτηση και εδώ ώστε να το δούν όσο το δυνατόν περισσότεροι, γιατί όπως λέει και η Πηνελόπη είμαστε μια μεγάλη "παρέα" και μια μεγάλη "κοινότητα" ανθρώπων. Όλοι μαζί μπορούμε να βοηθήσουμε!

Μια μεγάλη παρέα ... που ίσως να μπορεί να βοηθήσει!

Γνωρίζοντας πως είμαστε μια μεγάλη "παρέα" και μια μεγάλη "κοινότητα" ανθρώπων που μας ενδιαφέρουν πολλά πράγματα, αλλά η μαγειρική και η ζαχαροπλαστική  μας ενώνουν
εφραίνοντας τις καρδιές μας, μ' έχετε κάνει να θέλω να μιλάω συχνά για σας (και μ' εσάς)  και να λέω πως έχω αποκτήσει νέους καλούς φίλους και νέους καλούς γνωστούς (μιας και με όλους δεν έχουμε καταφέρει να συναντηθούμε και να γνωριστούμε) μέσα από αυτήν την κοινότητα.

Με το θάρρος αυτής μας λοιπόν της γνωριμίας, με την αγάπη και τον σεβασμό που όλοι μου έχετε εμπνεύσει με τις δημιουργίες σας, με την ελπίδα ότι η κοινότητα αυτή είναι γεμάτη με συναισθήματα και αμοιβαίο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους γύρω της, έρχομαι να ανεβάσω τούτο το post, ζητώντας την πλήρη κατανόησή σας, αλλά και την ελάχιστη ίσως βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε  όλοι μας σ' ένα νέο παιδί.
Γιατί το ελάχιστο το δικό μας, μπορεί να είναι το "μέγιστο" στην ζωή κάποιου άλλου.

Πρόκειται για ένα παλικάρι 22 ετών τον Αντρέα (ανηψιό φίλου και καλού συναδέλφου) που πάσχει από μια αρκετά δύσκολη ασθένεια. Πριν λίγο καιρό και εντελώς απρόσμενα, οι ιατρικές εξετάσεις αποκάλυψαν ότι πάσχει από «δεσμοπλαστικό όγκο από μικρά κύτταρα», μία σπάνια και πολύ σοβαρή ασθένεια, που πλήτει άρρενες σε εφηβική και νεανική ηλικία. 
Χρειάζεται λοιπόν αυτός και οι γονείς του, την ηθική αλλά και την υλική μας συμπαράσταση.

Γνωρίζω πως οι καιροί είναι δύσκολοι.
Πώς τα καθημερινά άγχη και υποχρεώσεις βαραίνουν στους ώμους όλων μας όλο και περισσότερο. Αλλά κάποιες φορές χρειάζεται να κάνουμε την "υπέρβαση" για να αιστανθούμε εμείς καλύτερα μέσα στις ψυχές μας.

Αν λοιπόν, μπορείτε να βοηθήσετε ένα νέο παιδί, που είναι όμως παιδί σαν τα δικά μας μην το ξεχνάτε αυτό, κάντε το.

Και το ελάχιστο που θα μπορούσατε να προσφέρετε, να ξέρετε πως θα ΕΚΤΙΜΗΘΕΙ αφάνταστα.  Μιλάμε για αγώνα ζωής.
Αν πάλι θέλετε να προωθήσετε τούτο το post σε άλλους δικούς σας αναγνώστες και φίλους κάντε το, η βοήθεια ίσως έρθει από 'κει που δεν το περιμένουμε.

Σας ευχαριστώ που με διαβάσετε μέχρι τέλος.
Σας ευχαριστώ για ότι κάνετε για τον Αντρέα (δευτεροετή φοιτητή στο Τμήμα Εφαρμοσμένων Μαθηματικών του Ε.Μ.Π.).

Τα στοιχεία τραπέζης όπου μπορείτε να καταθέσετε, όποιο χρηματικό θέλετε είναι τ' ακόλουθα ο :

Αρ. Λογ. : 891/601260-44,  Εθνική Τράπεζα
Όνομα Δικαιούχου: Ραικόφτσαλη Πηνελόπη
IBAN Λογαριασμού: GR3501108910000089160126044
Δ.SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ETHNGRAA
 

Ε-mail επικοινωνίας: raik2151@gmail.com
                               mailto:vtsousis@dolnet.gr

Μικρές Οάσεις στην Πόλη

Οι λεμονίτσες της πολυκατοικίας!

Στον κήπο της πολυκατοικίας είναι φυτεμένες και σχεδόν παρατημένες αρκετές λεμονιές. Παρά την έλλειψη περιποίησης τα δενδράκια αυτά ευχαριστούν τους κατοικούντες στην πολυκατοικία αλλά και στα πέριξ, ωσάν να ώφειλαν, και δίνουν καταπληκτικά λεμόνια όλον τον χρόνο, ναι .... όλον τον χρόνο! Περιττό να μιλήσω για το άρωμα των λεμονανθών, όταν τα δέντρα ανθίζουν!

Ο Μάιος μας έφθασε, εμπρός βήμα ταχύ!

Ο Μάιος αποτελεί έναν από τους πιο χαρούμενους μήνες του χρόνου για μένα όσο αντίξοες και να είναι οι συνθήκες, κι αυτό γιατί τα πάντα είναι ανθισμένα αυτήν την εποχή, έχει ζέστη (όχι όμως τόση που να μπουχτίζεις), και οι μέρες μου φαίνονται λαμπρές! Άστε δε που μου φέρνει αναμνήσεις από τα Ανθεστήρια που πήγαινα μικρούλα στη Νέα Σμύρνη, και μου έκαναν τόση εντύπωση τα άρματα τα στολισμένα με λουλούδια, οι τριανταφυλλιές που μοσχομύριζαν σε όλους τους κήπους, ναι τότε η Νέα Σμύρνη είχε μονοκατοικίες, όλες με κήπους που συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλον σε χρώματα και αρώματα.

Εντάξει, θα μου πείτε ότι φέτος κάνει λίγο πιο πολύ κρύο απ' ότι συνήθως, η Πρωτομαγιά μας έπεσε λίγο βροχερή, το σημαντικότερο δε οι εξετάσεις των παιδιών Γυμνασίου - Λυκείου καθώς και οι Πανελλήνιες ξεκινούν πριν καλά καλά βγει το πρώτο δεκαπενθήμερο του Μαϊου και ... από το μέτωπο της Οικονομίας δεν φαίνεται να υπάρχει βελτίωση.

Τι να κάνουμε όμως c' est la vie! Το μόνο που μας μένει - πέραν της υγείας, που πάντα προέχει - είναι η διατήρηση της αισιοδοξίας μας και οι στιγμές χαράς που μπορούμε να πάρουμε από μικρά πραγματάκια, που ίσως για κάποιους φαντάζουν ασήμαντα αλλά για αυτούς στους οποίους αναφέρονται μπορεί να δώσουν γαλήνη και ψυχική ανάταση.

Μια χαρούμενη νότα στη ζωή τη δική μου αποτελούν οι γλάστρες ΜΟΥ  στο μπαλκόνι. Δεν είναι κάτι σπουδαίο, δεν παίρνουν βραβείο διακόσμησης ούτε της απόλυτης περιποίησης, αλλά τα αγαπώ και η όψη τους με αγαλλιάζει.  Μου θυμίζουν - στον ελαχιστότατο βαθμό πρέπει να ομολογήσω - τους κήπους των παιδικών μου αναμνήσεων!

Έχω 7 τριανταφυλλιές (που δυστυχώς φέτος αργούν να ανθίσουν και ... ξέχασα να τις κλαδέψω όταν έπρεπε, αλλά παρόλα αυτά μου ετοιμάζουν ωραία μπουμπούκια). Η μία τριανταφυλλιά μάλιστα είναι ροδοζάχαρη, φερμένη από το Αίγιο (όχι ότι οι άλλες δεν είναι φερμένες από εκεί, δηλαδή), μια ελίτσα στη γλάστρα, αρκετά λουλούδια και φυσικά τις γλάστρες με τα μυρωδικά μου, ρίγανη, θυμάρι, βασιλικό, δυόσμο, μέντα και λουίζα (λεμονοθύμαρο ήθελα αλλά η μαμά μου λουίζα βρήκε και λουίζα μου έφερε)!

Καλό Μήνα έστω και καθυστερημένα!